,,6''

Christian walną mocno o ścianę odepchnięty przez zielonookiego chłopaka. Upadł na kolana i spojrzał na niego po czym na Is.
Dziewczyna skuliła się w koncie chowając głowę w dłoniach. Christian pełen złości i gniewu wstał i podbiegł do niej odpychając bruneta po drodze.
-Wstawaj!
Krzykną i wziął rękę Is tak mocno że ją zabolała  musiała wstać. Trzęsąc się na nogach zastanawiała się co ona w nim widziała przez tyle czasu. Całe 3 lata przebiegły jej przed oczami. Wzdychania, spoglądanie, uśmiechy... Czemu ona to robiła. Zrozumiała że jeśli Christian nie dostanie tego czego chce zachowuje się jakby nie był człowiekiem.
-Zostaw ją!
Krzykną tym razem uroczy wysoki chłopak. Oddzielając Is od Christiana.
Trzęsące się nogi dziewczyny nie wytrzymały jej ciężaru. Upadła. Na oczach dwóch kłócących chłopaków leciała w dół uderzając się rogiem głowy o pojemnik na śmieci. Próbując otworzyć oczy wdziała tylko przebłyski. Zobaczyła  chłopaka który jej bronił dzwoniącego przez komórkę i mówiącego coś do niej.
W końcu przed oczami zawitała u niej ciemność. Wargi stały się suche, a ręce bezwładnie leżały na ziemi. Czuła jak ktoś ją unosi. Była zimna wręcz lodowata. Usłyszała głos nadciągającej karetki i płacz mamy do której przemawiał spokojny głos Teda.

-Budzi się.
-Niech pani się uspokoi córce nic nie jest. Musi odpocząć i zostać chociaż jeden dzień na obserwacji.
Is otworzyła oczy. Wszystko było zamazane. Jednak po pewnym czasie stało się wyraźne.
-Mama?
Spytała cicho.
-Tak skarbie jestem tu przy tobie.
Tak minęło całe popołudnie. Rodzice opowiadali Is co się stało. Jednak oni nie mogli zostać w szpitalu, więc w końcu musieli wyjść.
-Pa skarbie. Trzymaj się będziemy tu jutro z rana.
Wyszli. Zamiast nich przyszedł lekarz z jakimś towarzyszem. Jego twarz była bardzo znajoma, ale jednak nie umiała jej rozpoznać.
-Tutaj możesz z nią porozmawiać. Gdyby co wiesz gdzie mnie szukać.
-Dobrze. Dzięki tato.
Ten głos, to spojrzenie/ Przypomniała sobie. To był ten chłopak z uliczki, który stawał w jej obronie.
-I jak się czujesz?-zapytał cicho siadając przy niej.-Wszystko będzie dobrze. Badania masz już za sobą.
-Dziękuję ale....-zastanowiła się chwilę-kim jesteś?
-Nie pamiętasz mnie?
-Pamiętam. Dziękuję na prawdę- uśmiechnęła się- chodzi mi o twoje imię.
-A no tak nie przedstawiłem sie mam na imię...
-------------------------------------------------------------
Wiem że ktoś z was mnie prosiło przypomnienie poprzedniego rozdziału ale post i tak jest długi może następnym razem.
Żaba;[ cały tydzień bez cb więc ten post jest z szczególnością dla cb.
Jej ponad 300 wejść normalnie ja ceee.
Dziękuje wszystkim za komki i wgl jeśli to czytacie jestem na prawdę wdzięczna.
DZIĘKUJĘ ;*
Buziaki;*